یادگاری

دارم یه مریض میبینم که صدای نفس های بد یه مریض دیگه منو به سمت تریاژمیکشونه...زنی چاق قد بلند و محجبه میبینم که تمام صورتش سیاه شده و صدای نفس هاش بلند شده...میرم به سمت همراهش و میگم از این طرف...سریع به سمت بخش اکیوت اورژانس میرم و مانیتور رو روشن میکنم و ماسک اکسیژن و وصل میکنم روی ده لیتر تنظیم میکنم و به پرستار و اینترن اکیوت میسپارم و میرم به سمت مریض خودم....خسته و خواب الودم...کشیکای پشت سر هم، نزدیک نوروز،داخلیه سخت، نخوردن قرصام و این سرگیجه لعنتی که دوروزه واینمیسته خستم کرده... نگرانی برای خانم س همه و همه بیشتر خستم میکنه...ساعت 6صبح که کشیکم تموم میشه عطای خوابیدن تو پاویونو به لقای میبخشم و وسایلو جمع میکنم و تو هوای گرگ و میش راه میوفتم به سمت خونه...هوای خوب خیابونای بی عابر حالمو بهتر میکنه...دلم شاد میشه...میرسم خونهانقدرخونه کثیف و بهم ریختس که اول جای خالی روی زمین و پیدا میکنم ودراز میکشم...یکی دو ساعت که میگذره یادم میوفته باید برم النگوهایی که واسه عید مامان دیدم رو تحویل بگیرم باید برم پیش خانم خوشگل برای خیاطی... بیدارمیشم کارامو میکنم و راه میوفتم سرگیجه پلآوری، پلی دیپسی این روزها وادار به چک بی اسم میکنه که نرمالهرب غروب که راه میوفتم به سمت خونه دیدن ادم ها توی خیابونای شلوغ جفت هایی که دست به دست هم راه میوفتن...باد خنکی که میوزه منو با تموم خستگی و دل گرفتگی راه میندازه پیاده به سمت خونه تو این های سرد،تنهایی دلم گرم میشه...هدفونو میذارم تو گوشم و صدای رستاک حلاج میپیچه...هوایی...ازم دوری نکنه خیانت کنی...یاد خانم س میوفتم...دوری و خیانت...چند قدم نرفتم که اول یه ماشین سفید... بعد چندتا پسر دهاتی...این ارامش برا ما. دخترا هیچوقت وجود نداره میگذره و میرسم خونم...خستم و خیلی زود میخوابم...صبح به زور و خسته بیدار میشم باقیمونده ریمل شب قبل رو پاک میکنم و راه میوفتم به سمت بیمارستان...جالبه همین ریمل خالی که من میزنم چقدر میتونه چهرمو عوض کنه راه میوفتم به سمت اولین مریض... همون خانم تنگی نفس....شرح حال که میگیرم انواع اقسام بیماری ها رو داره بارها جراحی شده...از شغلش میپرسم...اول میگه تو دادگاه...بیشتر که میگذره...پل..یس... امن...یت اخ..لاق...ی...خانم ح..را..ست که زن ها و دختر ها توی خی...ابون گیر میده...سرگیجه سرگیجه...تمام خونم میریزه تو پاهام...نفرت قلب و مغزم رو پر میکنه...حالا دیگه نمیخوام خوب بشه...ارزوی عذاب براش میکنم...پر از بغض میشم...پر از گریه...پراز عصبانیت...عذاب بکش...عذاب بکش نفرین تمام دختر های جوون و معصوم تو رو به اینجا میکشونه...دارم فکر میکنم اوردر رو عوض کنم...یادت بشه نباید هیچوقت یه پزشک رو اذیت کنی...یاد قسمی میخورم که دوسال پیش با تمام وجود فریاد زده بودم...تلافیشو سر همتون درمیارم پر از نفرتم...هیچوقت اینجوری نبودم... میگه یکم به خودت برس یه سرم به خودت بزن....تو حالت از من بدتره...با غیظ نگاهش میکنم... از بخش میزنم بیرون....توی مغزم تکرار میشه...من یه پزشکم وظیفم بهبود ادمهاست... کم کردن عذابشون...ولی نفرت از قلب و مغزم بیرون نمیره... زنگ میزنم به اینترن هم گروهم میشه بخشامونو جابجا کنیم؟ قبول میکنه دلم عشقی میخواد که تمام این نفرتو پر کنه مریض که پرزنت میشه دکتر میشناستش... میگه این علاوه برهمه بیماریهاش 6بار ارست کرده و بزرگترین مشکلش مشکل سایکولوژیه اینترن همگروهم میگه چرا میخوای بخشتو عوض کنی میگم من حاضر نیستم واسه همچین ادمی هیچ کاری بکنم