یک عدد پزشک جوان...در تلاش برای ادم خوب بودن و دکتر خوبی بودن...تمام وقت چون تنها کاری که توی زندگیم کردم پزشک بودن بود...بافتنی میکنم...اشپزی میکنم...یه زمانی ساز میزدم ناشیانه... این وبلاگ همیشه زندگی حقیقی نیست...گاهی مجازی گاهی خیالی...پس "من" نوشته ها همیشه این خانم دکتر تمام وقت نیست. حالا این دکتر زیرزمینی کنار دندون موشیش خوشبختترینه
از چیزای موقتی نترس...از ادم هایی بترس که چیزای موقتی براشون بی ارزشته...
اینو نوشتم که امروز و دیروز و دیروز هامو هیچوقت فراموش نکنم ولی ببخشم تا قلب خودم اروم بگیره