نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

از اوریانا فالاچی قبلا کتاب زندگی جنگ و دیگر هیچ رو خونده بودم...نوع نثرش و داستان تلخش دلم رو زد...ولی اسم این کتاب خیلی برام جذاب بودهمیشه فکر میکردم اگه روزی بچه دار بشم و بچم با تشر ازم بپرسه کی ازت خواست منو به دنیا بیاری چی باید بگم...فکر میکردم شاید این کتاب دلیل قانع کننده ای بهم بده...این کتاب هیچ دلیلی نمیده...ولی بازم قشنگه...تعمل برانگیزه...دوسش داشتم و قشنگ بود...

شام غریبان

شب شام غریبانه...بچه توی شکمم تکون نمیخوره...حیسینم تکون نمیخوره...یادگار عزیزم تکون نمیخوره و دلم داغ شده بود... خانم جوون سبز پوشی که هم سن خودم بود پرسید:چی شده؟ -بچم تکون نمیخوره -بخوا ب تا نوارشو حرکت بچتو بگیرم سریع حاضر میشم...چیزی مذاره روی شکمم و وسیله ای رو میده دستم و میگه هر بار تکون خورد این دکمه رو بزن... صدای تپش قلب حسینم که از دستگاه میاد اروم میشم و اشکام سرازیر میشه... -از کی اینجوری شده؟ -از سه روز پیش -سه روزه اونوقت حالا اومدی؟ -نمیفهمیدم خانم...عزیز دلم مرده به هق هق میوفتم...دستمو میگیره...متاسفم خدا رحمتشون کنه...کی بوده؟ -...بابای حسینم روسری رو میکشم توی صورتم و هق هق میکنم خسته کنارم نشسته بودی...شام غریبان بود...هنوز کسی نمیدونست با هم اومدیم بیرون...راه افتادیم به سمت جایی که مراسم بود...توی راه برام نذری شربت گرفته بودی...بهت گفتم برام شمع بخر...20 سالم بیشتر نبود...سال اولی بود که شام غریبان باهم بودیم...اولای صف عزادارا نشسته بودیم...کنارر همدیگه...روضه خونه و سینه زنی شروع شد...شمع که اشک میریخت باهاش گریه میکردی..تاحالا گریتو ندیده بودم با تعجب نگاهت کردم و پرسیدم.چی شده عزیزم؟چرا گریه میکنی؟ -همیشه روضه حضرت زینبو که میخونن گریم میگیره... دستتو میگیرم و سرم رو بلند میکنم...به جایی که سینه زن ها جمع شدن و مداح ایستاده نگاه میکنم....بالا سرشون یه مانتور خیلی بزرگ هست که داره از مراسم فیلم میگره و نشون میده...روی مانیتور مراسم تصویر ماست...گر میگیرم...سرمو میندازم پایین و شالمو میکشم توی صورتم...اگه کسی ما رو ببین و بشناسه... -کی چیزی خوردی خانم؟ -تازه دوتا ابمیوه خوردم... -بچرخ به پهلوی چپت....تاشاید نوارش بهتر بشه میچرخم سال دوم اصرار میکنم بازم همو ببینیم...ایندفه خیلی خسته تر از پارسالی...بازم برام شمع میخری...بازم برام شربت نذری میگیری...امسال خیلی دیر رسیدیم...به زور جایی پیدا میکنیمبرای نشستن....جمعیت خیلی زیادی اومدن...ایندفه منم که همراه شمع اشک میریزم ازم میپرسی-چی شده؟ -هیچی دستاتو دورم حلقه میکنی...میگی:من که هر کاری گفتی کردم -میدونم... اشکا امونم رو میبره و سرم رو توی بغلت قایم میکنم -پاشو خانم...بلند شو لباستو عوض کن اشکامو پاک میکنم..._چی شد؟بچم حالش خوبه خانم دکتر؟ -باید اماده اتاق عمل بشی -اتاق عمل چرا؟ -باید سزارین بشی.. نمیشه بچه رو بیشتر از این نگه داشت -الان خیلی زوده...یه ماه و نیم دیگه مونده.. -چاره ای نیست سال سوم یه جورایی خوب بود...با خواهرت رفتیم دسته شما...مسجد محل شما....همون که هر سال میرفتی...تسبیحم دستم بودو مدام دعا میخوندم...روبروت ایسستادم...نگاهم نمیکردی...سرت پایین بود و زنجیر میزدی...اشک میریختم...اشک میریختم...قرار هر سالمون بود...شام غریبان...شرطی که خودم گذاشتم...خواهرت دستمو گرفت و گفت.گریه نکن هر سال همینجوری زنجیر میزنه چیزیش نمیشه...ولی من واسه چیز دیگه ای گریه میکردم...میدونستم ما هیچوقت مال هم نمیشیم -بخواب رو تخت...باید سونداژ بشی... عذاب غیر قابل وصفی بهم میدن ...نیستی که دستمو بگیری و قربون صدقم بری...رگ ازم میگیرن و درد دارم...نگرانم حسینم اذیت بشه....چشمامو میبندمو دعا میخونم سال چهارم...یه جورایی همدیگه رو دزدیدیم....حالا خونواده هامون از رابطه من و تو خبر داشتن و مخالفتشون خیلی شدید شده بود...تو از وسط مراسم اومدی و من به بهونه دیدن یکی از دوستام وسط جمعیت از مادرم جدا شدم تا بتونم تو رو پیدات کنم و با هم باشیم...فرصت زیادی نداشتیم...شمع تو دستت بود...پریدم تو بغلت و زدم زیر گریه.... -زشته اینجا...وسط مراسم -حرف نزن...دلم برات خیلی تنگ شده بود... -فدات بشم...بشین تا شمعو روشن کنیم...نشستیم و با شمع اشک ریختیم...دیگه مطمئن شده بودم که هیچوقت نمیشه ماسکو دکتر میذاره رو صورتم و میگه-اروم نفس بکش...کم کم خوابت میبره... اشکام سرازیر میشه...چشمام بسته میشه -نفس...نفس؟! -جانم؟ وسط اتاق عملیم...کنارتختم ایستادی و بهم لبخند میزنی کلی ادم سبز پوش افتادن روی شکمم و نمیدونم دارن چکار میکننخودمو میبینم که زیر دستشون خوابم -مراقب حسین هستی؟ بغض میکنم -بی قراری نکنی اروم اشکام میریزه -سال پیشو یادت رفت...هر دو شبش سر کار بودیم...تنها سالی که اجازه داشتیم با هم باشیم...دیگه رسمی و قانونی زنم بودی...شرط قرار باهم بودنومون شب شام غریبان رو خودت گذاشته بودی ولی...به من مرخصی ندادن و تو هم مجبور شده بودی جای یکی از خدمه بایستی...توی زایشگاه...یادته؟گفته بودی از بوی خون و گوه حالت بد شده بود...گفته بودی مجبور شدی استفراغی که روی زمین ریخته بودی رو تمییز کنی...بهت قول داده بودم نذارم دیگه خدمه بیمارستان باشی...گفته بودم که بیشتر توی کارخونه میمونم...سر کوره کار میکنم...همون کوره ای که اخرش توش سوختم...گریه نکن عزیز دلم...گریه نکن نفسم...مراقب حسین باش...حالش خوبه...صدای گریشو میشنوی؟...امسالم اومدم پیشت...شرط خودت بود...شام غریبان... چشمامو باز کردم...5 تا تخت دیگه ای کنارم بود...حسین توی بغلم بود و داشت شیره جونم رو میمکید...به خودم فشردمش و توگوشش گفتم -عزیز دلم...تو بهترین یادگاریش هستی...همه کاری برات میکنم...حتی خدمه زایشگاه

شام غریبان

شب شام غریبانه...بچه توی شکمم تکون نمیخوره...حیسینم تکون نمیخوره...یادگار عزیزم تکون نمیخوره و دلم داغ شده بود... خانم جوون سبز پوشی که هم سن خودم بود پرسید:چی شده؟ -بچم تکون نمیخوره -بخوا ب تا نوارشو حرکت بچتو بگیرم سریع حاضر میشم...چیزی مذاره روی شکمم و وسیله ای رو میده دستم و میگه هر بار تکون خورد این دکمه رو بزن... صدای تپش قلب حسینم که از دستگاه میاد اروم میشم و اشکام سرازیر میشه... -از کی اینجوری شده؟ -از سه روز پیش -سه روزه اونوقت حالا اومدی؟ -نمیفهمیدم خانم...عزیز دلم مرده به هق هق میوفتم...دستمو میگیره...متاسفم خدا رحمتشون کنه...کی بوده؟ -...بابای حسینم روسری رو میکشم توی صورتم و هق هق میکنم خسته کنارم نشسته بودی...شام غریبان بود...هنوز کسی نمیدونست با هم اومدیم بیرون...راه افتادیم به سمت جایی که مراسم بود...توی راه برام نذری شربت گرفته بودی...بهت گفتم برام شمع بخر...20 سالم بیشتر نبود...سال اولی بود که شام غریبان باهم بودیم...اولای صف عزادارا نشسته بودیم...کنارر همدیگه...روضه خونه و سینه زنی شروع شد...شمع که اشک میریخت باهاش گریه میکردی..تاحالا گریتو ندیده بودم با تعجب نگاهت کردم و پرسیدم.چی شده عزیزم؟چرا گریه میکنی؟ -همیشه روضه حضرت زینبو که میخونن گریم میگیره... دستتو میگیرم و سرم رو بلند میکنم...به جایی که سینه زن ها جمع شدن و مداح ایستاده نگاه میکنم....بالا سرشون یه مانتور خیلی بزرگ هست که داره از مراسم فیلم میگره و نشون میده...روی مانیتور مراسم تصویر ماست...گر میگیرم...سرمو میندازم پایین و شالمو میکشم توی صورتم...اگه کسی ما رو ببین و بشناسه... -کی چیزی خوردی خانم؟ -تازه دوتا ابمیوه خوردم... -بچرخ به پهلوی چپت....تاشاید نوارش بهتر بشه میچرخم سال دوم اصرار میکنم بازم همو ببینیم...ایندفه خیلی خسته تر از پارسالی...بازم برام شمع میخری...بازم برام شربت نذری میگیری...امسال خیلی دیر رسیدیم...به زور جایی پیدا میکنیمبرای نشستن....جمعیت خیلی زیادی اومدن...ایندفه منم که همراه شمع اشک میریزم ازم میپرسی-چی شده؟ -هیچی دستاتو دورم حلقه میکنی...میگی:من که هر کاری گفتی کردم -میدونم... اشکا امونم رو میبره و سرم رو توی بغلت قایم میکنم -پاشو خانم...بلند شو لباستو عوض کن اشکامو پاک میکنم..._چی شد؟بچم حالش خوبه خانم دکتر؟ -باید اماده اتاق عمل بشی -اتاق عمل چرا؟ -باید سزارین بشی.. نمیشه بچه رو بیشتر از این نگه داشت -الان خیلی زوده...یه ماه و نیم دیگه مونده.. -چاره ای نیست سال سوم یه جورایی خوب بود...با خواهرت رفتیم دسته شما...مسجد محل شما....همون که هر سال میرفتی...تسبیحم دستم بودو مدام دعا میخوندم...روبروت ایسستادم...نگاهم نمیکردی...سرت پایین بود و زنجیر میزدی...اشک میریختم...اشک میریختم...قرار هر سالمون بود...شام غریبان...شرطی که خودم گذاشتم...خواهرت دستمو گرفت و گفت.گریه نکن هر سال همینجوری زنجیر میزنه چیزیش نمیشه...ولی من واسه چیز دیگه ای گریه میکردم...میدونستم ما هیچوقت مال هم نمیشیم -بخواب رو تخت...باید سونداژ بشی... عذاب غیر قابل وصفی بهم میدن ...نیستی که دستمو بگیری و قربون صدقم بری...رگ ازم میگیرن و درد دارم...نگرانم حسینم اذیت بشه....چشمامو میبندمو دعا میخونم سال چهارم...یه جورایی همدیگه رو دزدیدیم....حالا خونواده هامون از رابطه من و تو خبر داشتن و مخالفتشون خیلی شدید شده بود...تو از وسط مراسم اومدی و من به بهونه دیدن یکی از دوستام وسط جمعیت از مادرم جدا شدم تا بتونم تو رو پیدات کنم و با هم باشیم...فرصت زیادی نداشتیم...شمع تو دستت بود...پریدم تو بغلت و زدم زیر گریه.... -زشته اینجا...وسط مراسم -حرف نزن...دلم برات خیلی تنگ شده بود... -فدات بشم...بشین تا شمعو روشن کنیم...نشستیم و با شمع اشک ریختیم...دیگه مطمئن شده بودم که هیچوقت نمیشه ماسکو دکتر میذاره رو صورتم و میگه-اروم نفس بکش...کم کم خوابت میبره... اشکام سرازیر میشه...چشمام بسته میشه -نفس...نفس؟! -جانم؟ وسط اتاق عملیم...کنارتختم ایستادی و بهم لبخند میزنی کلی ادم سبز پوش افتادن روی شکمم و نمیدونم دارن چکار میکننخودمو میبینم که زیر دستشون خوابم -مراقب حسین هستی؟ بغض میکنم -بی قراری نکنی اروم اشکام میریزه -سال پیشو یادت رفت...هر دو شبش سر کار بودیم...تنها سالی که اجازه داشتیم با هم باشیم...دیگه رسمی و قانونی زنم بودی...شرط قرار باهم بودنومون شب شام غریبان رو خودت گذاشته بودی ولی...به من مرخصی ندادن و تو هم مجبور شده بودی جای یکی از خدمه بایستی...توی زایشگاه...یادته؟گفته بودی از بوی خون و گوه حالت بد شده بود...گفته بودی مجبور شدی استفراغی که روی زمین ریخته بودی رو تمییز کنی...بهت قول داده بودم نذارم دیگه خدمه بیمارستان باشی...گفته بودم که بیشتر توی کارخونه میمونم...سر کوره کار میکنم...همون کوره ای که اخرش توش سوختم...گریه نکن عزیز دلم...گریه نکن نفسم...مراقب حسین باش...حالش خوبه...صدای گریشو میشنوی؟...امسالم اومدم پیشت...شرط خودت بود...شام غریبان... چشمامو باز کردم...5 تا تخت دیگه ای کنارم بود...حسین توی بغلم بود و داشت شیره جونم رو میمکید...به خودم فشردمش و توگوشش گفتم -عزیز دلم...تو بهترین یادگاریش هستی...همه کاری برات میکنم...حتی خدمه زایشگاه

مقصر

امروز اخرین روز کشیک زنانه...دراصل کشیک من نیست کشیک یکی از دوستانه که چون میخواست بره شهرستان من جاش ایستادم...میتونستم برم زادگاه ولی هزار دیلیل داشتم تا شب تاسوعا بمونم شهر غریب و کشیک بدم...خدا رو شکر کشیک خلوتیه... چند وقتیه که یکی از ماما ها اخراج شده..این ماما تنها مامای قراردادی بیمارستان بوده...کسی که من اتفاقی تمام کشیکهای ماه یک زنان رو باهاش بودم...یه مامای نزدیک 40 سال که تنها مامای مجرد هم بود...مامایی که از اینترنا متنفر بود و مدام مارو بخاطر کارایی که بلد نبودیم تحقیر میکرد...سرمون داد میزد و کارای خودشو به ما میسپرد... توی اولین زایمان هام وسط تحقیر و توهینایی که یه زایو میکرد جرات دادم و از ش پرسیدم چرا مریض رو بدون لیدو کایین اپی میدی و میدوزی؟(اپزیوتومی برشیه که ما توی ناحیه واژن حین زایمان میدیم تا از پارگی خود بخود مادر در اثر زایمان که ممکنه هر طرفی بره و عواض زیادی ایجاد کنه جلو گیری کنیم)...رو کرد به من و گفت وقتی مریض خودش داره درد میکشه من چرا هر یبار درد امپولو بهش بدم هم درد اپی رو...منم فکر کردم واقعا به ماماها اینجوری یاد دادن و هر روز شاهد زنده زنده پاره شدن زنای زایو با قیچی و بعد زنده زنده دوخته شدن حساس ترین و پر عصب ترین قسمت بدنشون بودم...میدیم غرق شدن تو خون و کثافت، درد زایمان، توهین های ماما و بعد درد دوخته شدن بدون بی حسی قشنگ ترین لحظه زندگی یه زن رو به بدترین لحظه ها تبدیل میکنه...یه روز که از این ماما خواستم تا زایمان رو دستم بده گفت که زایمان دستت نمیدم ولی میتونی اپی رو بدوزی ومن درجواب گفتم نمیتونم اینهمه درد مریضو ببینم که زیر دستم میکشه.... گذشت و من ماه دوشدم...یه روز با یکی دیگه از ماماها زایمان گرفتم دیدم که هم موقع اپی هم موقع بخیه زدن لیدوکایین تزریق کرد...ازش پرسیدم و دوز و مقدارش و جای تزریق رو نشونم داد... بهش گفتم یکی از ماما بدون بی حسی اینکارو میکنه و مریض هاش داغون میشن...گفت خانم فلانی؟لبخند زدم و نگاهش کردم...چند روز بعد منو کشید کنار و گفت به سرپرست زایشگاه میخوام بگم که تو شاهد بودی ولی اسم تورو نمیارم...فقط خواستم ازت اجازه بگیرم...توی دلم خالی شد و گفتم کاش میذاشتید ماه بعد میگفتید که من زنانم تموم شده بود...میترسم ماماها باهام بد بشن...گفت نه اسم تو رو نمیگم که کسی بفهمه...وسط حرفامون مریض اومد و دیگه نشد حرف بزنیم.... دوهفته بعدش همون مامای اولی گریه کنون تو زایشگاه بود و بعدشم فهمیدم اخراج شده...حالا حس غریب عذاب وجدان باهام همراه شده ککه شاید حرف من به گوش سرپرست زایشگاه رسیده و این دلیل اخراجش بوده...یا قراردادی بودنش و تعدیل نیروی بیمارستان باعث اخراجش شده؟ اینکه من باعث بریدن نون یه نفر شدم یا بیمارایی که بدون بیحسی زیر دستن با قیچی بریده و دوخته میشدن گناه داشتن و رییس زایشگاه حق داشت از این قساوت خبردار بشه...اصلا خبردارشده یا نه؟مامای دوم حرف منو به گوشش رسونده یا نه؟تقصیر من بوده یا تقصیر خودش که به بیمارها اسیب میزده؟

مقصر

امروز اخرین روز کشیک زنانه...دراصل کشیک من نیست کشیک یکی از دوستانه که چون میخواست بره شهرستان من جاش ایستادم...میتونستم برم زادگاه ولی هزار دیلیل داشتم تا شب تاسوعا بمونم شهر غریب و کشیک بدم...خدا رو شکر کشیک خلوتیه... چند وقتیه که یکی از ماما ها اخراج شده..این ماما تنها مامای قراردادی بیمارستان بوده...کسی که من اتفاقی تمام کشیکهای ماه یک زنان رو باهاش بودم...یه مامای نزدیک 40 سال که تنها مامای مجرد هم بود...مامایی که از اینترنا متنفر بود و مدام مارو بخاطر کارایی که بلد نبودیم تحقیر میکرد...سرمون داد میزد و کارای خودشو به ما میسپرد... توی اولین زایمان هام وسط تحقیر و توهینایی که یه زایو میکرد جرات دادم و از ش پرسیدم چرا مریض رو بدون لیدو کایین اپی میدی و میدوزی؟(اپزیوتومی برشیه که ما توی ناحیه واژن حین زایمان میدیم تا از پارگی خود بخود مادر در اثر زایمان که ممکنه هر طرفی بره و عواض زیادی ایجاد کنه جلو گیری کنیم)...رو کرد به من و گفت وقتی مریض خودش داره درد میکشه من چرا هر یبار درد امپولو بهش بدم هم درد اپی رو...منم فکر کردم واقعا به ماماها اینجوری یاد دادن و هر روز شاهد زنده زنده پاره شدن زنای زایو با قیچی و بعد زنده زنده دوخته شدن حساس ترین و پر عصب ترین قسمت بدنشون بودم...میدیم غرق شدن تو خون و کثافت، درد زایمان، توهین های ماما و بعد درد دوخته شدن بدون بی حسی قشنگ ترین لحظه زندگی یه زن رو به بدترین لحظه ها تبدیل میکنه...یه روز که از این ماما خواستم تا زایمان رو دستم بده گفت که زایمان دستت نمیدم ولی میتونی اپی رو بدوزی ومن درجواب گفتم نمیتونم اینهمه درد مریضو ببینم که زیر دستم میکشه.... گذشت و من ماه دوشدم...یه روز با یکی دیگه از ماماها زایمان گرفتم دیدم که هم موقع اپی هم موقع بخیه زدن لیدوکایین تزریق کرد...ازش پرسیدم و دوز و مقدارش و جای تزریق رو نشونم داد... بهش گفتم یکی از ماما بدون بی حسی اینکارو میکنه و مریض هاش داغون میشن...گفت خانم فلانی؟لبخند زدم و نگاهش کردم...چند روز بعد منو کشید کنار و گفت به سرپرست زایشگاه میخوام بگم که تو شاهد بودی ولی اسم تورو نمیارم...فقط خواستم ازت اجازه بگیرم...توی دلم خالی شد و گفتم کاش میذاشتید ماه بعد میگفتید که من زنانم تموم شده بود...میترسم ماماها باهام بد بشن...گفت نه اسم تو رو نمیگم که کسی بفهمه...وسط حرفامون مریض اومد و دیگه نشد حرف بزنیم.... دوهفته بعدش همون مامای اولی گریه کنون تو زایشگاه بود و بعدشم فهمیدم اخراج شده...حالا حس غریب عذاب وجدان باهام همراه شده ککه شاید حرف من به گوش سرپرست زایشگاه رسیده و این دلیل اخراجش بوده...یا قراردادی بودنش و تعدیل نیروی بیمارستان باعث اخراجش شده؟ اینکه من باعث بریدن نون یه نفر شدم یا بیمارایی که بدون بیحسی زیر دستن با قیچی بریده و دوخته میشدن گناه داشتن و رییس زایشگاه حق داشت از این قساوت خبردار بشه...اصلا خبردارشده یا نه؟مامای دوم حرف منو به گوشش رسونده یا نه؟تقصیر من بوده یا تقصیر خودش که به بیمارها اسیب میزده؟

کافی شاپ

دبیرستانی که بودم تازه کافی شاپ مد شده بود...تو دلم مونده بود یکی هم منو ببره کافی شاپ..اون وقتا فکر میکردم کافی شاپ حتما دختر پسری باید رفت واسه همین گیر دادام به داداش تو رو خدا منو ببر کافی شاپ...داداش هم اون موقع ها سن و سالی نداشتی گفت کنکور که دادم میبرمت...کنکور که داد با کلی ذوق  و شوق منو برد کافی شاپ و من انگار بال دراورده بودم...چیزی نگذشت که داداش از ایران رفت و موقع کنکور خودم شد و من افتادم تو درس خوندن...بعدشم که شهر غریب قبول شدم...دوستای دانشگاهیم هیچ کدوم ذوق کافی شاپ و رستوران گردی مثل من و داداش نداشتن...باید با التماس و اینکه مهمونشون کنم میبردمشون کافی شاپ یا رستوران...تا امسال که سال هفتم پزشکی شدمتصمیم گرفتم حالا که کسی پایه من نیست و کسی هم صبحونه باهام نیومد خودم برم...رستووران رفتن تنهایی خیلی سخته ولی کافی شاپ رو شاید بشه تنهایی رفت...امروز کله سحر رفتم بیمارستان تا کلاس رو اماده کنم تا استاد بیاد ..بعدم با استاد زیبا رفتم درمونگاه تا 12 ظهر...12.30 هم که باید میرفتم زایشگاه...دوتا بچه زائوندم توی تایمم...خیلی خوشحال بودم امروز هم تونستم دوتا زایمان رو کامل بگیرم...یکیشون یه پسر تپل و جیگر بود...خیلی ناز بود...از ماما اجازه گرفتم تا بغلش کنم انقدر این جوجه خوشگل بود که میخواستم بخورمش...یه دفه اینترن تایم بعد اومد داخل و گفت وای چقدر بچه بهت میاد...از ذوق داشتم میمردم واین جیگر که تو بغلم اروم شده بود رو دلم نمیومد تحویل پرستار بخش بدم...پرستار که منو دید گفت خانم دکتر چه ذوقی میکنی بهت میاد ده تا بچه بیاری...گفتم از وقتی خواهرزادم دنیا اومده عاشق بچه شدم و دلم بدجوری میخواد بچه دار بشم...بچه و زایشگاهو تحویل دادم و اومدم...وقتی از حیاط بیمارستان رد شدم تا به پاویون برسم دیدم که هوا خیلی خوبه و پاییزه و منم از از نرمی این جیگر طلا از ذوق داشتم میمردم...گفتم "این اخرین مهره از اخرین پاییز"...جسارت کردم و زدم بیرون از بیمارستان...دیدم جای خواب توی تایم استراحتم حیفه این هوا رو از دست بدم و رفتم پیاده روی...زائوندن این جیگر طلا بهم جسارت داد تا فکرمو عملی کنم وبرم کافی شاپ نزدیک خونهوارد شدم و اولین میز کنار در نشستمجای قشنگی بود و اروم بود...فروشنده برام امیوه کوچیکی اورد وخوش امد گفت...اروم شدم که کافی چی یه زنه...منو رو اورد...منم کتابم رو در اوردم و شروع کردم خوندن...چیز کیک و قهوه سفارش دادم و از اونجایی که از دیروز صبح تا امروز عصر چیزی نخورده بودم با ولع خوردم و حدود دوساعتی نشستم و توی کافه خلوت کتاب خوندم...تنها بودن بده ولی اینکه به ارزوهات نرسی بدتره...خب ادم تنها هم حق داره بره کافی شاپ

کافی شاپ

دبیرستانی که بودم تازه کافی شاپ مد شده بود...تو دلم مونده بود یکی هم منو ببره کافی شاپ..اون وقتا فکر میکردم کافی شاپ حتما دختر پسری باید رفت واسه همین گیر دادام به داداش تو رو خدا منو ببر کافی شاپ...داداش هم اون موقع ها سن و سالی نداشتی گفت کنکور که دادم میبرمت...کنکور که داد با کلی ذوق  و شوق منو برد کافی شاپ و من انگار بال دراورده بودم...چیزی نگذشت که داداش از ایران رفت و موقع کنکور خودم شد و من افتادم تو درس خوندن...بعدشم که شهر غریب قبول شدم...دوستای دانشگاهیم هیچ کدوم ذوق کافی شاپ و رستوران گردی مثل من و داداش نداشتن...باید با التماس و اینکه مهمونشون کنم میبردمشون کافی شاپ یا رستوران...تا امسال که سال هفتم پزشکی شدمتصمیم گرفتم حالا که کسی پایه من نیست و کسی هم صبحونه باهام نیومد خودم برم...رستووران رفتن تنهایی خیلی سخته ولی کافی شاپ رو شاید بشه تنهایی رفت...امروز کله سحر رفتم بیمارستان تا کلاس رو اماده کنم تا استاد بیاد ..بعدم با استاد زیبا رفتم درمونگاه تا 12 ظهر...12.30 هم که باید میرفتم زایشگاه...دوتا بچه زائوندم توی تایمم...خیلی خوشحال بودم امروز هم تونستم دوتا زایمان رو کامل بگیرم...یکیشون یه پسر تپل و جیگر بود...خیلی ناز بود...از ماما اجازه گرفتم تا بغلش کنم انقدر این جوجه خوشگل بود که میخواستم بخورمش...یه دفه اینترن تایم بعد اومد داخل و گفت وای چقدر بچه بهت میاد...از ذوق داشتم میمردم واین جیگر که تو بغلم اروم شده بود رو دلم نمیومد تحویل پرستار بخش بدم...پرستار که منو دید گفت خانم دکتر چه ذوقی میکنی بهت میاد ده تا بچه بیاری...گفتم از وقتی خواهرزادم دنیا اومده عاشق بچه شدم و دلم بدجوری میخواد بچه دار بشم...بچه و زایشگاهو تحویل دادم و اومدم...وقتی از حیاط بیمارستان رد شدم تا به پاویون برسم دیدم که هوا خیلی خوبه و پاییزه و منم از از نرمی این جیگر طلا از ذوق داشتم میمردم...گفتم "این اخرین مهره از اخرین پاییز"...جسارت کردم و زدم بیرون از بیمارستان...دیدم جای خواب توی تایم استراحتم حیفه این هوا رو از دست بدم و رفتم پیاده روی...زائوندن این جیگر طلا بهم جسارت داد تا فکرمو عملی کنم وبرم کافی شاپ نزدیک خونهوارد شدم و اولین میز کنار در نشستمجای قشنگی بود و اروم بود...فروشنده برام امیوه کوچیکی اورد وخوش امد گفت...اروم شدم که کافی چی یه زنه...منو رو اورد...منم کتابم رو در اوردم و شروع کردم خوندن...چیز کیک و قهوه سفارش دادم و از اونجایی که از دیروز صبح تا امروز عصر چیزی نخورده بودم با ولع خوردم و حدود دوساعتی نشستم و توی کافه خلوت کتاب خوندم...تنها بودن بده ولی اینکه به ارزوهات نرسی بدتره...خب ادم تنها هم حق داره بره کافی شاپ

نسکافه با عطر کاهگل

م.ارام....صد درصد نوسنده کتاب زنه....شخصیت اصلی داستان پسریه که با فقر دست و نجه نرم میکنه...قصه ؛ قصه شاه پریونه....سالها بود از این کتابا نخونده بودم...داستان همیشه تکراری...تا جایی که نویسنه از فقر شخصیت اصلی مینویسه داستان تقریبا قابل باوره...جذاب پیش میره...تا اینکه روزی پسر که برای سیر کردن شکم خواهرش دست به دزدی میزنه و درحال فرار تصادف میکنه و همه خاطراتش فراموش میشه...وخیلی اتفاقی ادمای خیلی خوب  خیلی پولداری اونو به فرزند خوندگی قبول ممیکنن...پسر بزرگ میشه و سالها بعد با یه اتفاق همه چی رو به یاد میاره...دنبال خواهرش میگرده که اتفاقا خواهرشم یه خونواده فوق العاده پولدار و خوب به فرزند خوندگی قبول کردن...واین دوتا خیلی اتفاقی!!!همدیگه رو پیدا میکنن...همه پولدار و خوشحال و شاد ازواج میکنن و داشتان به پایان میرسه....خب یه وقتایی هم ادم داستانای اینجوری بخونه شاید خیلی بد نباشهشخصیت اصلی کتاب که پسره بیشتر شببیه دختراست رفتاراش...نفهمیدم چرا جایزه برده این کتاب...عکس بهتر از اینم پیدا نکردم

نسکافه با عطر کاهگل

م.ارام....صد درصد نوسنده کتاب زنه....شخصیت اصلی داستان پسریه که با فقر دست و نجه نرم میکنه...قصه ؛ قصه شاه پریونه....سالها بود از این کتابا نخونده بودم...داستان همیشه تکراری...تا جایی که نویسنه از فقر شخصیت اصلی مینویسه داستان تقریبا قابل باوره...جذاب پیش میره...تا اینکه روزی پسر که برای سیر کردن شکم خواهرش دست به دزدی میزنه و درحال فرار تصادف میکنه و همه خاطراتش فراموش میشه...وخیلی اتفاقی ادمای خیلی خوب  خیلی پولداری اونو به فرزند خوندگی قبول ممیکنن...پسر بزرگ میشه و سالها بعد با یه اتفاق همه چی رو به یاد میاره...دنبال خواهرش میگرده که اتفاقا خواهرشم یه خونواده فوق العاده پولدار و خوب به فرزند خوندگی قبول کردن...واین دوتا خیلی اتفاقی!!!همدیگه رو پیدا میکنن...همه پولدار و خوشحال و شاد ازواج میکنن و داشتان به پایان میرسه....خب یه وقتایی هم ادم داستانای اینجوری بخونه شاید خیلی بد نباشهشخصیت اصلی کتاب که پسره بیشتر شببیه دختراست رفتاراش...نفهمیدم چرا جایزه برده این کتاب...عکس بهتر از اینم پیدا نکردم

ماه کامل میشود

این کتاب اثر فریبا وفیه هست...حالا دیگه تمام کتابای این نویسنده رو خندم...کتاب دوست داشتنی بود...ولی نه به اندازه کتابای قبلی ...داستان درمورد دختر سی و چند ساله و مجردیه که احساسش رو از زندگی میگه...میره دنبال سرنوشت تا بلکه ازدواج کنه ولی یه جایی میفهمه به این زندگی مجرد و تنهایی عادت کرده...دل کندن از خودش براش خیلی سخت شده...فریبا وفی خیلی خوب میتونه از زن ها و احساساتشون بنویسه